Yeni yıl yaklaşırken yine aynı tartışma: Asgari ücret ne kadar olacak? Rakamlar 26 ila 29 bin lira arasında konuşuluyor. Ama sokakta, pazarda, kasada herkes aynı soruyu soruyor: “Bu parayla kim, nasıl geçinecek?”

Çünkü o rakamlar Ankara’daki toplantı odalarında belirleniyor, ama hayatın bedeli Hakkâri’nin, Van’ın, Diyarbakır’ın pazarlarında ödeniyor. Türkiye’nin batısında bir asgari ücretli belki kirayı zor da olsa çıkarabiliyor ama doğuda iş bulmak bile başlı başına bir şans işi. Hakkâri’de gençler aylarca iş arıyor, bulduklarında ise çoğu zaman sigortasız, geçici ya da asgari ücretin bile altında çalışmak zorunda kalıyor.

32 yaşındaki inşaat işçisi Mehmet anlatıyor:

“Kışın iş yok, yazın da iki ay çalışabiliyoruz. Asgari ücret desen elimize geçmeden bitiyor. Çocuğun okul masrafı, mutfak, kira… Her gün biraz daha eksiye düşüyoruz.”

Bir başka ses, markette kasiyerlik yapan Ayşe’den geliyor:

“22 bin lira maaş alıyorum ama sattığım ürünleri kendime alamıyorum. Fiyatlar her hafta değişiyor. Sanki paramız değil, sabrımız eriyor.”

Bir kilo etin fiyatı bir çalışanın yarım gününü götürürken, çocuk bezinden süte kadar her şey ateş pahası. “Geçinmek” kelimesi artık bir ironiye dönüştü; insanlar sadece “idare etmeye” çalışıyor.

Hakkâri’de hayat iki kat pahalı çünkü sadece ekmek değil, fırsat da az. Fabrika yok, yatırım yok, üretim yok. Gençler göç ediyor, kalanlar hayata tutunmaya çalışıyor. Her yeni asgari ücret açıklaması, umut olmaktan çok bir sınav bildirimi gibi geliyor: “Bu yıl ne kadar daha dayanabileceğiz?”

26 bin lira, 28 bin lira fark etmiyor. Fiyatlar aynı hızla artarken maaş yine ayın ortasını göremiyor. Çünkü sorun rakamda değil, adalette.
Asgari ücret bir maaş değil, insanca yaşamın eşiği olmalı. Ama bugün geçinmek bir lüks, yaşamak ise sabır işi haline geldi.

Ve bu ülkede sabır da tıpkı maaşlar gibi, her geçen gün biraz daha eriyor.