Binlerce yıl önce insanların mağaralardaki yaşamı hakkında daha fazla bilgiye ulaşmak isteyen araştırmacılar, bir deney yaparak üç farklı aydınlatma tekniğini yeniden canlandırdı.

Araştırma makalesinde şu ifadeler kaleme alındı:

İnsanlar… mağaraların derinlerine girmek için ışığa ihtiyaç duyar. Bu yerlere gitmek aydınlatma sisteminin fiziksel özelliklerine bağlıdır. Işık yoğunluğu, etki yarıçapı ve ışığın renk sıcaklığı, çevrenin algılanışını ve insanların davranışlarını (sanat faaliyetleri, cenaze ve mağaranın keşfi gibi) belirler.

İspanya'daki Cantabria Üniversitesi'nden Angeles Medina-Alcaide'nin yönettiği deneyde, 50 bin yıl önce Paleolitik Çağ'da kullanıldığı bilinen meşale, yağ lambası ve şömine İspanya'daki Isuntza 1 Mağarası'nda test edildi. Deneyde sarmaşık, ardıç, meşe, huş ve çam reçinelerinden yapılmış 5 meşale; inek ve geyik kemiği iliklerinden hazırlanan iki yağ lambası; meşe ve ardıç ağacından yapılmış küçük bir şömine kullanıldı. Bu sistemlerin parlaklığı, süresi ve sıcaklıkları ölçüldü.

Araştırmacılar mağarada keşif için en iyi tekniğin meşale olduğu sonucuna vardı. Zira 6 metreye kadar ışık verebilen meşalelerin ortalama ömrü 41 dakikaydı. Ancak bu teknik çok fazla duman çıkarıyordu.

Mağarada küçük bir alanı aydınlatmada en başarılı olan yağ lambaları oldu. Zira bu teknikle bölge, duman meydana gelmeden bir saati aşkın bir süre aydınlatıldı. Ancak sadece üç metrelik bir çevre ışığa kavuştu.

Şömineler 6,6 metre mesafede etkili olsa da duman sebebiyle 30 dakikada söndürülmesi gerekti. Uzmanlar şöminenin iyi havalandırılan bir yerde yapılması gerektiğini söyledi.

Araştırma ekibi, mağara yaşamına dair daha detaylı bilgiler için diğer tür aydınlatma sistemlerinin araştırılması ve daha fazla deney yapılması gerektiğini düşünüyor.

Bulgular hakemli bilimsel dergi PLOS ONE'da yayımlandı.